Odkrywamy tajemnice

Na jednym z blogów znalazłem piękne zdjęcie tajemniczego lasu ("550 a1").

Gdy tak się przyglądałem nagle pojawiły się dwa psy (zdjęcie 550 a2). Ciekawość moja wzmogła się jeszcze bardziej.

Ale po chwili pojawił się także ich właściciel (zdjęcie 550 a3), i wszystko się wyjaśniło.

Proszę nie podejrzewać mnie o niecne myśli, i ciągłe próby poprawiania, albo psucia przepięknych zdjęć moich kolegów (tutaj chyba akurat koleżanki). To jest tylko wstęp do animowania obrazów w technologii "Flash". A, że przy okazji zmusza do przemyśleń ...
Wprawdzie mam zgodę autorki zdjęć na publikację, ale przyznaję się, że nie uprzedziłem w jakim celu chciałbym to zrobić. Dlatego z góry przepraszam, za ewentualne rozczarowanie, czy zaskoczenie.

Światłocieniem od Freuda do Rorschacha

Jedną z ciekawszych metod psychoanalizy jest połączenie testu Rorschacha z rozwiniętymi metodami obrazowania mózgu. W olbrzymim uogólnieniu polega on na pokazywaniu badanym określonych plam lub obrazów i badaniu ich reakcji słownej w kontekście zdetektowanych, i zanalizowanych fal mózgowych. Postęp w rozwoju sprzętu do badania mózgu spowodował, że zarzucany już test Rorschacha umożliwił bardzo specyficzne badanie osobowości nawet bez udziału i świadomości badanych.


Okazało się bowiem, że wyniki są uzależnione nie tylko od wieku, rozwoju, i doświadczenia życiowego danego osobnikam ale i od jego różnorodnych cech osobowości, jak n.p. marzeń, predyspozycji, a nawet predestynacji. Do tak uzyskanych wyników podchodzi się jednak z olbrzymią ostrożnością, bo chociaż bardzo precyzyjnie wskazują one psychofizyczne możliwości rozwojowe danej jednostki, to nie uwzględniają różnych złożonych uwarunkowań i oddziaływań środowiskowych.  


W latach 1972-1973 r. zajmowałem się m.in. fotografowaniem aktów kobiecych. Prezentowane poniżej zdjęcia w oryginale były czarno-białe, jednak kilkanaście lat temu wykorzystałem je wykonując na ich podstawie kilka barwnych obrazów olejnych, a potem także kilka grafik komputerowych. Moda minęła, jednak pozostały pewne doświadczenia, dowodzące jaką siłę przekazu ma obraz "malowany światłem". Zdjęcie "645 a1" poniżej

na pierwszy rzut oka wydaje się być tylko zbiorem pewnych plam w których trudno dopatrzyć się jakichkolwiek szczegółów.


Dopiero na zdjęciu "643 a1" można się zorientować co jest cieniem, a co fragmentem ciała.

Zdjęcie "620 1a" już pozbawia nas złudzeń ukazując całe ciało modelki. Oczywiście wprawny malarz dostrzeże to wszystko czego nie ma na zdjęciu, i z tak pokazanego obrazu będzie mógł wykonać nawet "trójwymiarówkę".

No i wreszcie zdjęcie "619 a1" już bez żadnych osłonek

pokazuje jak, grając światłem, można przejść do innych form przekazu. Zanim więc zrobimy zdjęcie, przyjrzyjmy się wcześniej, czy słońce (albo inne źródło) będzie nam sprzyjać. A co wspólnego z tematem postu ma Freud? Wiadomo, że temu panu wszystko kojarzyło się z określoną częścią ciała, i niestety, miał rację, choć może niezupełnie do końca. Bo przecież bodźce zewnętrzne możemy rozpoznać i zareagować na nie, tylko wtedy, gdy już ich doświadczyliśmy. Czego wszystkim Czytelnikom życzę.

Ramy i obramowania ...

Na jednym z kursów dla fotoreporterów, które odbyły się na  przełomie lat 72/73 ub.w. pojawił się temat oprawy zdjęcia. Pozornie temat wydał się na tyle błahy i banalny, że niewiele z niego zapamiętałem, a wykłady spędziłem na pstrykaniu spinaczami do kilku uczestniczek kursu. Dopiero po kilku latach, gdy zetknąłem się z niektórymi technikami malarskimi zorientowałem się jak ważny był i jest nadal temat właściwej oprawy zdjęć. Właściwej nie tylko graficznie, ale to już temat na inny blog.


Dla zdjęć publikowanych na blogspocie przewidziano wygodną w użyciu aplikację "Galeria Picassa". Ale wygoda to nie zawsze najlepsze rozwiązanie. Na blogu Akwamaryny:

http://my-time-akwamaryna.blogspot.com/2013/09/pasym.html#comment-form

można znaleźć takie oto zdjęcie "3d".

Jednak uruchamiając galerię Picassa ukazuje się nam nieco inny obraz 3c

bowiem galeria oprawia zdjęcia w czarne ramki.


Dla przekory możemy obraz wstawić w piękne złocone ramy, i mamy zdjęcie "1a".

Ja jednak mam nieco inne skojarzenia związane z niezbyt gustownymi czarnymi ramkami oferowanymi w galerii Picassa, i w efekcie kilkoma ruchami pędzla, doprowadzam zdjęcie do swoich ulubionych klimatów jak na zdjęciu "3e".

Wrażenia, skojarzenia ... a może tylko estetyka? Ja np. wolę wszystkie cztery zdjęcia skopiować do jednego folderu i przeglądać je w "galerii fotografii systemu Windows".

Perspektywy i wrażenia

To już ostatni post z tematyki kompozycji zdjęcia. Jak zwykle na blogu Akwamaryny znajduję piękną serię zdjęć wnętrz kościoła. "Bazowe" zdjęcie "DMK 1a" poniżej

pozwoliłem sobie przeanalizować w kilku fragmentach. Oczywiście nienaganne jest zdjęcie wyeksponowane w środku. Piękna perspektywa, i jasny komunikatywny przekaz. Po lewej stronie na dole odnalazłem jednak zdjęcie "DMK 2b",

które trochę pokreślę dla przypomnienia głównych zasad tworzenia obrazu, w tym np. zdjęcia. Widać, że w zależności od tego co chcemy ustawić jako plan główny nasza niewidzialna linia perspektywy powinna przebiegać tak jak zaznaczono to na rysunku. Tutaj jeszcze wszystko jest O.K. Każdy z elementów (ściana, ołtarz, filar) może być motywem głównym.

Nieco inaczej przedstawia się jednak sytuacja na zdjęciu "DMK 3 c1" (prawy dolny róg). Zastosowana perspektywa byłaby dobra, gdyby nie pojawił się dodatkowy element w postaci atrakcyjnego obrazu na ścianie. I teraz mamy już wątpliwości co autor chciał pokazać. Podejrzewając, że miał to być jednak ołtarz boczny w głębi zdjęcia, przechylamy nieco obraz na prawą stronę, tak jak na zdjęciu "DMK 3c2".

Jest już lepiej, ale obraz wymaga kadrowania, które może znacznie zmniejszyć jego powierzchnię. Robimy to obróbką graficzną (wykracza to poza tematykę) i mamy zdjęcie poniższe "DMK 3c3".

Aby lepiej ocenić efekty proponuję wklejenie trzech zdjęć do oddzielnego folderu, i przejrzenie w trybie "Galeria fotografii Windows".



Teraz, dla odprężenia, chciałbym zaprezentować zdjęcia al Elli, które można znaleźć na blogu:

http://grycela.blogspot.com/

AlElla wprawdzie zbyt często nie robi trudnych zdjęć wnętrz architektonicznych, bo woli fotografować piękną architekturę z zewnątrz. Ale to co robi także zaskakuje oryginalnością i próbami pokazania nam świata widzianego obiektywem aparatu. Nie będę komentował tych zdjęć w poście, ale chętnie wymienię uwagi w komentarzach.

PS. Na zdjęciu 2166 2, niejako okazyjnie nawiązując wo wcześniejszego postu, usunąłem programem "Paint - aerograf" ślady po odpadniętym tynku. Operacja trwała kilka sekund ... i przeczy chyba temu, że jest pracochłonna, brudzi zdjęcie, itd.
.