Wrażenia cz. 2

W poprzednim poście zamierzałem opisać jeden z wielu sposobów "prostowania walących się murów". Czy jednak takie prostowanie zawsze jest konieczne? Często, gdy patrzymy pod słońce mrużymy oczy, albo przysłaniamy je z góry czymś, aby lepiej dostrzec obiekty znajdujące się pomiędzy nami a źródłem światła. Mrużenie oczu to nic innego jak przysłona w aparacie fotograficznym, a więc jednocześnie zwiększenie głębi ostrości, działające na prostej zasadzie, większa przysłona, większa głębia ostrości.


Ten wątek można jednak pominąć, bo większość popularnych aparatów działa z czasem i przysłoną ustawioną na stałe. Także przysłanianie oczu z góry jest dokładnie tym samym czym osłona przeciwsłoneczna zamontowana na obiektywie aparatu. Teraz pytanie retoryczne: Czy zastosowane metody oglądania świata zmieniają nam obraz tego co widzimy? A jeżeli tak, to co wtedy jest naturalne? Czy oglądanie świata bez sposobów to ułatwiających, czyli z zastosowaniem mrużenia i przysłaniania także jest naturalne?


Polaryzacja. Nieraz przechodząc obok wystawy sklepowej interesuje nas to co tam jest w głębiej w środku. Praktyczny sposób to takie ustawienie się, aby nie widzieć swojego odbicia w szybie, a więc ustawienie się pod odpowiednim kątem w stosunku i do światła i do obiektu obserwowanego. . To uproszczony opis, umożliwiający nam dostrzeżenie tego co jest w środku, i jednocześnie wyjaśniający działanie filtru polaryzacyjnego. Obracając filtr polaryzacyjny na obiektywie (vide nasza głowa na szybie) doprowadzamy go do takiej pozycji, gdy szyba staje się przezroczysta, i zauważalne są, niewidoczne dotąd, szczegóły za szybą.


A więc filtr polaryzyjny to w dużym uproszczeniu także n.p. taki człowiek rozpłaszczony z nosem na szybie wystawowej, i wykonujący dziwne ruchy przed szybą wystawową. Nie ulega wątpliwości, że dzięki tym manewrom z obiektywem, filtrem i wystawą widzimy i rejestrujemy zupełnie różne sytuacje pomimo tego samego punktu widzenia. Nie znalazłem w Google materiału wybitnie obrazującego efekt polaryzacji, a więc na razie prezentuję tylko poniższe:

Na zdjęciu j.w. "2a", opublikowanym w Google, pokazano jak działa filtr polaryzacyjny. Oczywiście można się uprzeć i twierdzić, że zdjęcia są takie same, jeżeli jednak dostrzegamy różnice na tyle istotne, że wnoszą one zupełnie inny zakres informacji, to ponownie pojawia się pytanie: Czy filtr polaryzacyjny, ukazując dodatkowe szczegóły obrazu, jest zakłamaniem rzeczywistości? A może to jego brak oszukuje nas? Pytania istotne, bowiem istnieją już oprogramowania symulujące zastosowania filtrów polaryzacyjnych.  


Pofilozofujmy dalej. W latach 70' ub.w. wykonałem zdjęcie kawiarni, gdzie z filtrem polaryzacyjnym widać za szybą gościa pijącego kawę, a bez filtra jest "bez gościa", czyli widzimy tylko błyszczącą szybę. Zdjęcie jest czarno białe i mało atrakcyjne, wykonane zresztą w celach reklamowych, więc nie będę nim zaśmiecał bloga. Jednak kolejne pytanie samo się nasuwa: Co w takim razie jest prawdziwe? Obraz wystawy z szybą, czy to co znajduje się za szybą?


Podobne problemy pojawiają się z filtrami barwnymi. Najbardziej spektakularne efekty daje ciemnoczerwony filtr, wycinający całkowicie czerwony kolor, ale jednocześnie podnoszący kontrast kolorów przeciwstawnych (polecam obejrzenie świata przez "takie coś"). I to dzięki różnorodnym filtrom widzimy (albo nie!) np. jasnoniebieskie chmury na nieco ciemniejszym niebie, piegi na czyimś nosie, a śnieg w górach odzyskuje swoje światłocienie. Tutaj posłużę się ponownie zdjęciem z Google "1a". Co zatem jest prawdą, i co właściwie widzimy?

Idąc dalej tym torem wkraczamy w obszar psychofizjologii postrzegania, a więc całego skomplikowanego procesu przetwarzania zewnętrznych bodźców. Jeżeli będziemy przez jakiś czas wpatrywali się np. w czerwony prostokąt na ekranie monitora, a następnie spojrzymy na biała kartkę papieru to pojawi się nam kolor przeciwstawny, czyli zielony, który będzie utrzymywał się jeszcze przez jakiś czas. U jednych osób to zakłócenie zniknie po kilku sekundach, u innych utrzyma się dłużej. Każda z tych osób, będzie jednak inaczej postrzegała otoczenie. Czy zatem zawsze możemy wierzyć naszym zmysłom?


O złudzeniach optycznych związanych z geometrią obrazu wiedzieli już starożytni, którzy wykorzystywali te zjawiska szczególnie podczas budowy świątyń. Otóż zawsze na budowlach sakralnych najważniejsze i kluczowe dla danej religii obiekty kultu umieszczano na szczycie budowli. Perspektywa jednak powodowała, że te obiekty wbrew założeniom dawały wrażenie, że są  najmniejsze, przez to nieważne. Przyjęto więc zasadę budowania w taki sposób, aby wierni odnosili wrażenia zupełnie odmienne od rzeczywistości.


Stąd też posągi z nienaturalnie małymi stopami i dużymi głowami zajęły na stałe miejsce we wszystkich świątyniach. Epoka baroku i wczesnego rokoko posunęła się jeszcze dalej, wiernych mamiono i oszukiwano nie tylko zniekształconymi proporcjami, ale i barwami oraz światłem, czasem nawet dźwiękiem, tylko po to, aby wywołać odpowiednie wrażenie. No i właśnie wrażenie. Czasami bywa tak, że nawet drobny szczegół radykalnie zmienia odbiór danego obrazu/zdjęcia.


Ponownie zapraszam na blog
http://2.bp.blogspot.com/-B8Iz9l6ZWxE/UfzEVYoFzWI/AAAAAAAAEHs/osfCYgTG0Mk/s320/wzgorze_Petrin10JPG.jpg

Akwamaryny, która nadal bardzo udanie eksperymentuje i zaskakuje coraz bardziej interesującymi zdjęciami. Poniżej zdjęcie "3a i b" pozornie nie różniące sie niczym. Na zdjęciu z lewej strony drzewo w oryginale upstrzone przez wandali bohomazami. Na zdjęciu z prawej to samo drzewo po próbie usunięcia napisów. Aby jednak pobudzić nasze zmysły proponuję oba zdjęcia obejrzeć oddzielnie, np. w programie prezentacji zdjęć.

Trudno nie przyznać racji, że oba zdjęcia wnoszą zupełnie odmienny przekaz informatyczny, na jednym zastanawiamy się co w mózgu miał debil smarujący drzewo swoimi hieroglifami, a na drugim podziwiamy piękno przyrody. Widać wyraźnie, że za pomocą zdjęcia można przekazywać znacznie obszerniejsze treści, odbierane nie tylko przez układ wzrokowy, ale i nasze doświadczenia, przeżycia, czy pamięć. Poniżej ponownie te same zdjęcia, ale przedstawione oddzielnie.

Proszę teraz porównać je w jakimkolwiek programie prezentacji, lub galerii zdjęć (jeżeli takiego nie ma to może wystarczyć kliknięcie w jedno ze zdjęć, a następnie "przewijanie"), i zastanowić się nad tym co zwraca naszą uwagę, w obu przypadkach, i jaka jest forma przekazu.


Podobnie jest z fotografowaniem dużych obiektów, które podlegają prawom perspektywy. Fotografując duże obiekty, co do których jesteśmy przekonani, że dużą rolę odegra perspektywa, powinniśmy się zastanowić co chcemy przekazać. Jeżeli to ma być kościół, który nas zaskoczył swoim ogromem, to róbmy tak jak na tym zdjęciu, jeżeli jednak chcemy ten obiekt utrwalić w sensie dokumentalnym to wybierzmy opcję drugą, czyli np. taką.


Widać więc, że to od nas w głównej mierze zależy to co chcemy przekazać formą naszego zdjęcia. Czasami stajemy też przed perspektywą wyboru, czy lepiej ukazać krajobraz, czy może jakiś wyodrębniony szczegół. I tu też nie ma jasnych reguł. W przypadku drzewa j.w. najlepszym rozwiązaniem będzie format 4/3. Ale w przypadku drzewa nad stawem (vide poprzedni post) można już pokusić się o format 16/9, jak np. tutaj:.

.

... a mury runą, runą, runą ...

To już chyba ostatni post z serii "prostowanie walących się murów". W poprzedniej notce

http://foto-anzai.blogspot.com/2013/06/wnetrza-architektoniczne.html

na ten temat przedstawiłem korektę zdjęcia  obrabianego wyłącznie za pomocą powszechnie dostępnego programu graficznego "Paint". Programem tym zmniejszałem, lub powiększałem poszczególne części walącej się ściany, co w efekcie doprowadziło do pozornego "wyprostowania" całej ściany z oknem.


Dlaczego wybrałem "Paint'a"? Otóż program ten jest zazwyczaj opcjonalnie dołączany do każdego podstawowego systemu operacyjnego. Warto jednak podkreślić, że do chwili obecnej wyprodukowano już ponad 700 różnorodnych oprogramowań dostosowanych do różnych potrzeb klienta, bo nadal nie ma jednego programu (i chyba nie ma nawet takiej potrzeby), który by zawierał wszystkie niezbędne narzędzia.    

Oczywiście z dostępnych możemy sobie wybrać dowolny i w dowolnej wersji, a nawet opcji (free, trial, lub pay), ale w każdym przypadku "zakupimy" także ciasteczka, programy szpiegujące, reklamujące, itp. z którymi potem będziemy musieli się zmagać. Warto także przed wyborem programu zastanowić się nad tym jaki cel chcemy osiągnąć.
No i w związku z tym trochę o wrażeniach. Poniżej przedstawiam kolejne zdjęcie 1a:

Po delikatnej korekcie wyprostowujemy obie wieże, i mamy zdjęcie 1b:

Dla lepszej oceny tutaj oba zdjęcia obok siebie.

Nawiązując do wcześniejszych nieporozumień podkreślam, że nie chodzi mi o ocenę typu: brudne, nieostre, rozmazane, obcięte gałęzie, podoklejane ławki i chodniki, itd, itp. Wróćmy teraz do zdjęcia 1a, widać wyraźnie efekt potęgi budowy sakralnej. Człowiek czuje się malutki i niepozorny. Przechodzimy do zdjęcia 1b, i już widać zmianę nastroju, nadal czuje się ogrom kościoła, ale i inną pozycję człowieka, który jakby opanował sytuację, i z innego poziomu widzi obiekt sakralny.


Oczywiście zdjęcie 1b można uzyskać wykonując je w innych warunkach, ale można też - tak jak ja to zrobiłem - korygując odpowiednim programem graficznym (bardziej rozbudowanym od Painta). Można też zrobić to tak jak zrobiła to autorka. Wszystkie sposoby są prawidłowe, i oba zdjęcia są tak samo ładne, o ile zdajemy sobie sprawę z tego, co chcemy przez to osiągnąć.


Ja np. od dłuższego czasu wiem co chcę osiągnąć oglądając np. zdjęcia krajobrazów, gdzie głównym tłem bywają urocze stawy, zieleń, a nieraz nawet i pływające po stawach łabędzie. Z coraz ciekawszego portalu jakim staje się blog:
http://my-time-akwamaryna.blogspot.com
po obejrzeniu zdjęcia 3a:

ponownie nie potrafiłem się oprzeć chęci "wtrącenia swoich 3 groszy". Wynik: zdjęcie 3b.

I tak sobie myślę, że skoro ten post miał być o wrażeniach, to może na tym poprzestanę ...
 

Co wolno, a czego nie wypada robić

Na blogu Akwamaryny znajduję coraz lepsze zdjęcia podświetlane z tyłu. Zobaczmy to pierw w oryginale na stronie:
http://my-time-akwamaryna.blogspot.com/2013/08/kwiatowy-wpis.html#comment-form

a potem dwa poniższe zdjęcia, przed "1562" i po "1562 a1" usunięciu słupów i drutów telegraficznych.

Dopiero teraz zorientowałem się, że patrząc na pierwsze zdjęcie można także odnieść wrażenie, że jedziemy pociągiem. A jeżeli tak, to już nie tylko wolno, ale i trzeba usunąć to co usunąłem. Potem jak zwykle, coś dodałem, ale tego akurat nie wypada robić.

No i z pewnością nie wypada, w taki upał ubierać zwierzątko w niezbyt gustowną czapeczkę. Ale niech no tylko miną upały, to "Lemingomoher", na zdjęciu jak niżej, pokaże co potrafi!

Nawiązując do komentarza Bet, postanowiłem poszaleć. A co! Oto dwa kolejne zdjęcia na których już wyraźnie widać, że ktoś zdjęcia podkolorowywuje.

Ale to się da zobaczyć tylko przy zastosowaniu pewnego dostępnego dla wszystkich tricku. Jakiego? O tym już przy najbliższej okazji.

Historiografia. Zdjęcia od tyłu. Odbitki

Dziś niedziela, więc i temat nieco weekendowy. Często przeglądając stare rodzinne zdjęcia przenosimy się do tych ulotnych chwil zapisanych na bromku srebra, albo w postaci pikseła. Ale czy zastanawialiśmy się nad tym co nieraz znajduje się na odwrocie zdjęcia? A ja właśnie to akurat teraz robię, i często odkrywam takie oto perełki jak zdjęcie "550 a".

Okazuje się, że na przełomie wieku XIX i XX, gdy fotografia jeszcze była luksusem, próbowano zagospodarować nie tylko awers, ale i rewers zdjęcia.


Wśród około 600 starych, sprzed 1939 r. zdjęć, znalazłem już ok. 140 dotyczących najsłynniejszego w rodzinie legionisty, a prawie 500 kolejnych przedstawia bliższą i dalszą rodzinę. W trzeciej grupie odłożyłem ponad 700 zdjęć, które nie wiadomo jak zaklasyfikować (o tym za chwilę).   Starsi fotoamatorzy zapewne wiedzą, że fotografie lubią się po czasie skręcać do środka emulsji, a dobrym przeciwzabezpieczeniem jest składanie zdjęć naprzemiennie: emulsją do siebie, potem grzbietem, następna para emulsja, i td.


No i w trakcie takiego "upakowywania" mojego archiwum zauważyłem właśnie to co wyżej na zdjęciu. Nie jest to zbyt dużym zaskoczeniem, bo tak jak drukowano wizytówki, tak i w niektórych przypadkach, gdy większą ilość zdjęć drukowano seryjnie, na życzenie klienta, na odwrocie można było umieścić bliższe dane. Podobne zresztą stosowali moi przodkowie, ale używali ich głównie jako wizytówek. Zebrałem kilka nadających się do publikacji, i przedstawiam je poniżej na zdjęciu "556 a".

Odbitki stykowe.
Nie wiem, czy ta nazwa jeszcze komukolwiek cokolwiek mówi, dlatego już wyjaśniam o co chodzi. Pierwsze aparaty skrzynkowe sprzed wieku pracowały na płytach szklanych o dość dużym formacie. Niektóre płyty były własnoręcznie pokrywane emulsją światłoczułą. Tak wywołane negatywy były bezpośrednio kopiowane na papier fotograficzny. Gdy wreszcie płyty zaczęły być wypierane przez błony zwojowe (fotograficzne) zauważono, że z popularnego formatu 6x9 cm daje się robić całkiem niezłe zdjęcia.


Bardziej oszczędni fotografowie "stykówki" robili nawet z formatu 6x6 cm. Jeden z moich stryjów poszedł jeszcze dalej i stykówki robił z filmu małoobrazkowego, czyli 36 mm. Uchowała się taka jedna stykówka, zdjęcie 551 a poniżej

z którą nie bardzo wiedziałem co zrobić. I dopiero teraz, po powiększeniu i rodzinnych konsultacjach stwierdziliśmy, że jest to zdjęcie ("554 a") kuzynek wykonane ... no właśnie, i powstał spór. Jedni twierdzą, że na krótko przed wojną, a drudzy, że tuż po wojnie. Punktem sporu okazał się biały punkt na głowach wszystkich trzech kuzynek. Według pierwszych są to kwiaty wpięte we włosy, drudzy w tych białych punktach (łudząco podobnych do siebie) dopatrzyli się znaku Służba Polsce wpinanego w berety, a nieraz i we włosy.

Nie podejmuję się rozstrzygnąć sporu, bo obok kuzynek pojawiają się kolejne podobne plamy, jednak zbieżność tych trzech plam we włosach budzi wątpliwości. A może to było UFO?
Dzięki takim zagadkom odbitek stykowych tak małych, że nie wiadomo co na nich jest, utrwalił się kolejny zwyczaj jakby odradzający się w obecnych czasach.


Otóż przed okresem niesłusznego PRL istniała profesja guwernantki. Jeżeli ktoś nie wie co to jest, to przypominam, nauczycielka, opiekunka, a nieraz i kucharka w jednym. Typową guwernantkę obowiązywał jednak strój i zachowanie jak na poniższym zdjęciu. Ta była inna, bo była kimś ważniejszym nawet od rodziców, była po prostu członkiem rodziny. Oczywiście zdjęcie "518 a"

było robione przed wybuchem II Wojny Światowej, która zamknęła te karty historii.

Retusz, czy fotomontaż? cz. 3

"Dziki kraj ta Afryka
alElla tam ciągle znika"


alElla na swoim blogu:

http://grycela.blogspot.com/2013/08/nie-chwal-dnia-przed-zachodem-sonca.html#comment-form

zamieściła dwa zdjęcia, które Jej zdaniem są najładniejsze. W pełni się zgadzam. Szczególnie "Szwajcaria. Interlaken", lekko ocieplona, przypadła mi do gustu. Bo, czyż nie jest ona piękna na zdjęciu "Thun 1a"?

W poście opisującym "Wyprawę na Frombork" zamieściłem dwa zdjęcia, na których nie miałem czasu dokonać korekty. Jak one powinny wyglądać prezentuję poniżej:

Nieco ciekawiej wygląda sytuacja ze zdjęciem "8a", poprawa kontrastu i przebarwień właściwie załatwia sprawę, co widać na zdjęciu "8a1". Ale, dzięki dobremu skadrowaniu obrazu pojawia się dodatkowa możliwość wykorzystania zdjęcia jako panoramy Fromborka, i zdjęcia grupowego.

Warto nieraz przed zrobieniem zdjęcia zastanowić się nad takim jego skadrowaniem, aby można było bez szkody dla końcowego efektu wybrać dowolne kadry.