6-latkiem w referendum

Gdyby normalne były: szkoły, nauczyciele, dzieci, rodzice, władze oświatowe, i wreszcie to nasze parapaństwo, to wszystkimi odnóżami bym głosował za obowiązkiem nauczania od lat ... czterech! Ale skoro tak nie jest, to przedstawię argument za tym, aby nie wyprzedzać tego co na razie jeszcze się sprawdza. Oczywiście bardziej poważne argumenty przemawiają za "sześciolatką", ale nie będę ułatwiał. No to jedziemy.


Tak się złożyło, że w wieku 3-4 lat (niewiele pamiętam, więc przytaczam opowieści rodziców, i znajomych) opiekował się mną chory ojciec przykuty do łóżka. W wyniku tej kohabitacji na 2-3 lata przed pójściem do szkoły nauczyłem się liczyć do 10-ciu, czytać i pisać litery (trudniej było składać z tego wyrazy, ale też podobno dawałem radę), i to co było moją największą dumą potrafiłem odczytać godzinę na zegarze!


Jako urodzony w końcu grudnia do szkoły poszedłem obezwładniony przez rodziców t.zw. "podwójnym nelsonem". I był to błąd, bo już wkrótce szkoła po cichu odesłała mnie do domu, a "wypożyczała" tylko na wypadek wizytacji kuratorów. Sam więc sobie czytałem bajki, a z ojcem grałem w warcaby, a potem w szachy. Gdy ojciec wreszcie wyzdrowiał spełnił swoją obietnicę i któregoś dnia zamknęliśmy się w jego ciemni fotograficznej. Szok!


To, że na ścianie można było wyświetlać obrazy już mnie nie dziwiło, bo mieliśmy taki projektor z bajkami, ale w to, że na białym papierze włożonym do jakiegoś czarodziejskiego płynu pojawiał się piękny obraz tego co wcześniej wspólnie z ojcem sfotografowaliśmy, długo nie mogłem uwierzyć. Gdy wreszcie po roku terminowania pod bokiem ojca wykonałem swoje pierwsze zdjęcie całkowicie od początku do końca (sporządzenie roztworów, wywołanie filmu, i zdjęcia) zaczęło się moje "drugie życie".


Tych "żyć" miałem jeszcze kilka, bo drugi wujek zaraził mnie elektroniką, a jedna pani czymś innym, ale o tym już nie będę wspominał, przynajmniej teraz. Fotografia jednak przynosiła największe sukcesy, i stała się hobby nr 1. Wprawdzie na komunię dostałem m.in. aparat "Druh", ale pod nieobecność ojca (zaczął pracować) korzystałem z jego służbowego aparatu "Linhoff Technika" - absolutna, najwyższa półka sprzętowa! "Druh" więc od razu został przerobiony na powiększalnik.


Jako "grudniowy" 7-letnią szkołę podstawową ukończyłem w wieku 13 lat, a egzamin dojrzałości i wstępny na studia zdałem mając 17 lat. Będąc jeszcze uczniem liceum zdobyłem kilka ważnych nagród, i w końcu wylądowałem w studenckim kole fotograficznym. Już na pierwszej sesji wykonałem zdjęcie uroczej, chociaż prawie trzydziestoletniej modelki. Chyba się spodobało, bo po zajęciach poproszono mnie i modelkę o wypełnienie formularzy. I na tym sprawa by się zakończyła gdyby nie ... I-sza Międzynarodowa Wystawa "Venus 70".


Zdjęcie trafiło na wystawę, ale jeszcze szybciej wróciło. Z załączonego formularza zgłoszeniowego wynikało bowiem, że zdjęcie wykonało 17-letnie, niepełnoletnie dziecko, czyli ja. Dywanik u prodziekana, nagana, opiekun roku poinformował o zatrzymaniu stypendium na okres 3 miesięcy, a potem cicha nagroda w sekcji fotograficznej, gdzie dowiedziałem się, że zdjęcie wycofano na kilka chwil przed zatwierdzeniem nagród. Nie miałem szans na zajęcie żadnego miejsca, bo wówczas promowano bardziej "udziwnione" pozy, ale trafiła mi się fucha w serwisie fotograficznym.

 
Gdy jednak na weekend przyjechałem do domu, od rodziców dowiedziałem się, że do czasu ukończenia studiów, mam zaprzestać tego typu fotografowania, bo w najlepszym wypadku grozi to utratą zasiłków (w PRL rodzice jak i studiujący byli dotowani do 25 r.ż). Jak się okazało później, rodziców odwiedziła milicja, byli wzywani do prokuratury, grożono im Sądem Rodzinnym za niedopełnienie obowiązku opieki nad dzieckiem, itd. , itd ... Na szczęście czas grał już dla mnie, bo wreszcie się ... zestarzałem.


"Zestarzenie" polegało na tym, że pierw ukończyłem 18 lat, i otrzymałem dowód osobisty, a wkrótce potem w wieku 21 lat z dyplomem uczelni w ręku, odzyskałem wolność osobistą, bo przestałem być dzieckiem utrzymywanym przez rodziców. Niestety przestałem też fotografować, bo do łask powróciła pierwsza miłość, czyli elektronika, jako klucz do wejścia w świat psychotroniki. Wtedy jeszcze, a był to przełom lat 1971/1972, nie wiedziałem, że po 20 latach obie miłości wydadzą nieprawdopodobne, ale jednak wspólne dziecko: Telefon robiący cyfrowe zdjęcia!


Gdzieś ok. 1990 r. trafił w moje ręce pierwszy aparat cyfrowy, i w tym samym momencie świat jakoś nagle poszarzał i wypłowiał. To było jak jak jedna wielka profanacja! Sztuka fotograficzna zamknięta w dwóch cyklicznie powtarzających się cyfrach 0, 1, 0, 1, 0, 1, 0, 1 ...