Krajobrazy część 3

Historia jednego zdjęcia.

Strzał jaki nie każdemu się trafia. Ale Bet, reporterka z krwi i kości, wzięła strzeliła, i mamy piękne zdjęcie muszli koncertowej spowitej różnokolorowymi światłami. Nie o tym zdjęciu jednak mowa, chociaż na jego podstawie wyrobiłem sobie, jak się później okazało, błędne pojęcie o sprzęcie jakim to zdjęcie zostało zrobione.

Autorem zdjęcia jest Bet - http://koszyk-bet.blogspot.com/


Na ogół "małoobrazkowe" aparaty uniwersalne, zwane też kompaktowymi - gdzie na czas ekspozycji zdjęcia, jak i na rodzaj światła przechodzącego pomiędzy obiektywem a matrycą aparatu użytkownik nie ma ŻADNEGO bezpośredniego wpływu - dają nam zdjęcia podkolorowane, czyli nienaturalnie silnie nasycone podstawowymi kolorami. Aparaty te z reguły są także wyposażone szereg innowacji sprawiających, że jest to sprzęt "odporny na głupich". To sprawia, że każde zdjęcie kolorystycznie jest lepsze od oryginału, i dla potrzeb marketingowych tak ma być, i tak trwać ma. Przyzwyczaiłem się więc do takiego odbioru interesujących zdjęć robionych przez Bet.


I nagle niespodzianka! Zdjęcie łabędzia w stawie (Nr 1). Od strony kolorystycznej bezbłędne, w centralnym miejscu występują wszystkie podstawowe kolory prawie w najczystszej formie, t.j. żółty, czerwony niebieski, oraz biały, szary, i czarny. Do tego prawidłowo dobrana chrominancja i luminancja (czyli nasycenie, jasność). Prawidłowo, w odniesieniu do powyższego zdjęcia muszli koncertowej, gdzie zauważało się brak białego i szarego koloru.

 

No, ale łąbędź, a łabędź, to też czasami różnica. Przyjrzyjmy się czego temu łabędziu (misiu) brak. Niedaleko za stawem widać budynki, stare międzywojenne kamienice, można więc podejrzewać, że staw to także okazjonalny śmietnik. Stąd też nie wiadomo, czy za łabędziem płyną np. białe kwiatki opadłe z drzew, czy jest to piana brudu chemicznego. A o tym możemy wywnioskować, i najczęściej wnioskujemy właśnie z oceny otoczenia. Kasujemy więc budynki, efekt ... jak na kolejnym zdjęciu Nr 2.


Łabędzi staw, może nawet "Jezioro łabędzie" jest już prawie gotowe. Prawie, bo wprawdzie wiemy, że łabędzie w stawach miejskich lubią trzymać się na środku stawu, czyli w maksymalnej odległości od dwunożnych androidów, ale nasz łabędź jest już w jeziorze. A skoro tak, to pokażmy łabędzia płynącego, czyli takiego, który ma przyszłość przed dziobem, a za sobą przeszłość. Tu już nieco więcej pracy, ale dodajemy trochę wody, zieleni, pochyłe drzewo, i mamy zdjęcie Nr 3.

Jest łabędź, w czystym jeziorze, nawet sobie płynie, a może jednak tu zostanie, bo przecież robi się coraz piękniej. Dodajemy więc ... no i właśnie przed tym chciałem przestrzec, bowiem już dawno, za pomocą wprowadzanych korekt graficznych (kiedyś to nazywano retuszem)  przekroczona została granica dzieląca sztukę od kiczu. A więc zostańmy przy zdjęciu Nr 1, nawet jeżeli to będzie "łabędzi śpiew", bo jest ono najprawdziwsze z prawdziwych, i dlatego takie interesujące.

.