Retusz, czy fotomontaż? Podróbka!

Teoretycznie zawodowy fotograf nie przyznaje się do graficznej obróbki zdjęć, praktycznie robią to wszyscy. Nie zawsze wynika to wyłącznie z chęci "podrasowania" zdjęcia, bo pewnych uchybień - jak złe pionowanie, kadrowanie, czy nieprzewidziane odbłyski pojawiające się w trakcie zapisywania obrazu na matrycy, a dawniej podczas otwarcia migawki - nie da się przewidzieć. Do niedawna takim klasycznym przykładem na bezradność fotografującego był efekt t.zw. "czerwonych oczu".


Nadal też większość aparatów - chociaż to wynika głównie z braku uzgodnień pomiędzy producentami - inaczej analizuje charakterystykę barwną światła. Można to sprawdzić fotografując ten sam obiekt w "świetle zastanym" różnymi typami aparatów. Poprawianiu właśnie tych niedoróbek służą głównie programy do graficznej obróbki zdjęć. O wklejaniu i wycinaniu co nieco już było w poprzednich postach, teraz więc obróbka: kolorów, warstw, oraz takich podstawowych właściwości zdjęcia jak: jasność, kontrast, i nasycenie kolorem.


Wśród zdjęć lodowców jakie alElla przywiozła ze swojej wycieczki do Szwajcarii praktycznie nie znalazłem żadnego nieudanego. Nie da się przecież uprawiać biegu przełajowego tylko po to, aby ominąć jakieś słupy telegraficzne z drutami. A druty ... w ostateczności można usunąć ogólnie dostępnymi programami graficznymi. Po drobnej korekcie, pozwoliłem sobie jeszcze radykalnie zmienić barwy, nie po to, aby poprawić zdjęcie, ale pokazać jakie są granice graficznej obróbki.


Na początku postu zamieściłem dwa zdjęcia, 3b, i 3c (numeracja zachowana tylko w nazwie pliku) pierwsze po usunięciu drutów, a drugie po dodaniu kolorów. Oryginał można znaleźć na stronie:

http://grycela.blogspot.com/2013/06/miosc-od-pierwszego-wejrzenia.html

trzeba tylko przejrzeć slajdy. Poniżej kolejne dwa zdjęcia, 3a po usunięciu drutów, i 4a po korekcji barwnej.

Korekcja barwna, to nieco oddzielny temat nad którym warto nieco się zatrzymać. Nie wnikając w szczegóły można w dużym uogólnieniu przyjąć, że t.zw. Barwoczułość matrycy", czyli naszego aparatu, jest uzależniona głównie od technologii obróbki sygnału, a więc obrazu docierającego do aparatu, na różnych jego etapach. Jeżeli nie dysponujemy t.zw. "plikiem RAW" (o tym w dalszych postach) to praktycznie nasz aparat zrobi to co mu wytwórnia dała, i czego oczekuje nasz system odbioru obrazów.


Z coraz większym zainteresowaniem obserwuję także poczynania Akwamaryny

http://my-time-akwamaryna.blogspot.com/2013/07/sciezki-drozki-drogi.html#comment-form

która "poluje" na tylne światło fotografowanych obiektów. Zdjęcie górne "akwa 1a" to oryginał, natomiast na dolnym "akwa 2a" spróbowałem zabawić się kolorystyką. Nie wiem jakim aparatem dysponuje autorka zdjęcia, ale warto zauważyć, że do takich zdjęć przydaje się nieco szczęścia (dobra pogoda, światło, efekty specjalne np. kilka chwil po deszczu, itd.), lustrzanka, i "oszukanie aparatu" tak, aby mierzył światło wyłącznie w ciemnych partiach.  

Zdjęć nie numerowałem, bo być może autorki będą chciały zamieścić je u siebie. Niestety nie mogę też podać nazw oprogramowań graficznych, ale są one ogólnie dostępne w sieci, i za darmo. Tu praktyczna uwaga, ja ściągam oprogramowania ze wszystkimi "przyległościami" (często są to programy szpiegujące), a potem usuwam to co niepotrzebne, nieraz już ze złapanymi wirusami. Być może niektórzy z Czytelników zadadzą sobie pytanie: Dlaczego korygując barwę zdjęć, zrobiłem to aż z taką przesadą? No i właśnie.


Otóż sposób odbioru bodźców zewnętrznych przez człowieka jest w znacznym stopniu uwarunkowany genetycznie i wzmocniony (lub osłabiony!) w procesie fizjologicznego rozwoju zmysłów. Oznacza to np., że jednym podoba się kolor zielony, innym niebieski, jedni wolą smak słodki, inni kwaśny. Lubimy muzykę poważną, albo rapujemy. Znam nawet osoby lubiące panie z odnóżami i panów z klatą owłosioną, inni wolą golone. Szczytem perwersji jest chyba to, że jedni lubią Zosię, a inni mamę Zosi. Na ogół jednak nie zdajemy sobie sprawy z tego, że w połowie jest to głównie kwestia przyzwyczajeń.
 

Jeden z moich przyjaciół znany malarz, lubił krytykować moje obrazy, i nie ukrywam, że zawsze czekałem na ten, kulminacyjny dla mnie, etap naszego spotkania. Gdy jednak ciągle upierał się, że źle oddałem barwę zieleni odbitej w miejskim (to ważne!) stawie, poprosiłem go, aby sam skorygował część obrazu. Po kilku tygodniach (wiadomo schnięcie obrazu, konserwacja, itp. czynniki mające wpływ na barwę) porównałem jego odcień z moim, i nadal nie widząc różnicy uznałem, że Klaudiusz - tak ma na imię - robi ze mnie wariata.


Dopiero po kilkunastu latach, mając dostęp do bardzo czułego analizatora barw, przekonałem się, że Klaudiusz miał rację! Jego zieleń uwzględniała odbicie okolicznych budynków wykonanych z białej cegły (biała fabryka Geyera, ze stawem). Dla mnie były to różnice niezauważalne. Obok tego stawu i fabryki przejeżdżaliśmy prawie codziennie. Okazało się jednak, że rasowy malarz nie tylko inaczej odbiera kolory, ale i inaczej je zapamiętuje. Od tej pory maluję już tylko dla siebie.


Poniższy link otwiera galerię zdjęć i obrazów (jest tam też i moje) fabryki na tle stawu, albo stawu na tle fabryki. Zapraszam więc do analizy porównawczej.

http://www.google.pl/search?q=staw+Geyera+w+%C5%81odzi&tbm=isch&tbo=u&source=univ&sa=X&ei=uLbwUf7sCY3OsgbAkIDwCA&sqi=2&ved=0CE0QsAQ&biw=1280&bih=867